|
Post by kasso on Aug 7, 2008 10:47:34 GMT -5
Ahmet Zogu was one of three most important figures of the history of Albania, the other one's are Skanderbeg and Enver Hoxha. Skanderbeg was definitely a hero and Enver Hoxha was, without any question, a bloody tyrant. But what about Ahmet Zogu, was he a traitor or a hero?
|
|
PARIS DIO_MYSUS!
Amicus
It's Nice to be Important but It's more Important to be Nice!
Posts: 3,681
|
Post by PARIS DIO_MYSUS! on Aug 7, 2008 11:48:26 GMT -5
Hey kasso,
na thuaj kush je ti dhe se care kerkon te dijsh me kete post ti nuk ke brek ne byth mor djale ;D.
|
|
|
Post by ilirdardani on Aug 7, 2008 12:26:03 GMT -5
Ahmet Zogu was one of three most important figures of the history of Albania, the other one's are Skanderbeg and Enver Hoxha. Zogu and Hoxha are no where near the top list of most important figures in our history. Not even top 25 IMO.
|
|
|
Post by kasso on Aug 7, 2008 12:39:18 GMT -5
Zogu and Hoxha are no where near the top list of most important figures in our history. Not even top 25 IMO. Do you understand English? Do you understand the meaning of the words "important figures"? Any way, Skanderbeg, Ahmet Zogu and Enver Hoxha have had an important/essential impact on the history of Albania.
|
|
|
Post by ngadhnjyesi on Aug 7, 2008 15:28:12 GMT -5
Zogu and Hoxha are no where near the top list of most important figures in our history. Not even top 25 IMO. They most certainly are. Hoxha is the Albanian ruler with the longest reign in the history of Albania. Zogu is the one who consolidtaed the Albanian state. In my book those two are the most important political figures of XX century Albania right alongside Ibrahim Rugova.
|
|
|
Post by albquietman on Aug 8, 2008 23:01:49 GMT -5
Zogu created, or in other words tried to create an albanian state, but Hoxha consolidated it, like it or not. Dictators get always credit for consolidating states for the simple reason that they have all the power to do it...
|
|
|
Post by Teuta1975 on Aug 8, 2008 23:08:02 GMT -5
I don't know for Zogu, because he was self-proclaimed King...what he did for Albania? I don't see any achievement Did he build any school, railroad, factory, army, hospitals, like Hoxha did? Guys, if it weren't for Hoxha, today half Albania could have been the seventh republic of ex-Yugoslavia and South Albania part of Greece! Zogu could not compete with big powers of that time (being a Monarch without blue blood...as gossip goes around, he wasn't admitted into some European courts and distinguished circles for this very reason)...he didn't have any authority in other words...and Geraldina (who had blue blood) married him for some obscure reasons that are not revealed so far...
|
|
|
Post by meltdown711 on Aug 8, 2008 23:19:38 GMT -5
He worked to create a united national identity. He couldnt do very much because he had people constantly undermining him. He was short on funds and had to rely on the beys to maintain power. Nevertheless, he created an image of a nation to the rest of world. He was running a nation that had no funds and nobody backing him nor paying him any interests. Hell half the time he was being undermined by others(for instance Italy would back the beys over him in disputes if he conflicted with them).
Im not saying he was a great leader, I myself have conflicts over my feelings towards him. Nevertheless, he created the image of a nation and thats better then anyone else could do before then. It was Hoxha who furthered on what Zog started, except now Hoxha was able to do so with total brutality...
After the first world war, her family was completely broke. She didnt stand a chance to marry anyone else really. Zogu had wealth and gave her the pretensions she was looking for. Plus he rebought the land the family lost in the Czech Republic, which was only lost again following WWII.
|
|
|
Post by Teuta1975 on Aug 8, 2008 23:28:07 GMT -5
what he did was nothing considered to the fact that he was the King of the country and what he was trying to do was only his duty. Enver Hoxha was even in worse condition after Albania came out of the War. yet, he managed to keep it up. From 1945-1977 Albania was great! The problem is later that everything lost control. I attribute it to the fact of the clan crated around him, who didn't want to lose privileges that obliged him to turn Albania in a miserable state ...but the worst was yet to come. Trust me (for I have lived that time) 1990-2006...the worst ever...and Berisha to my opinion and all politicians today are sinking the country mercilessly..those are the cancer of that country! New people have to show up in politic arena in Albania; young, energetic and who have seen what and how functions abroad.
|
|
|
Post by meltdown711 on Aug 8, 2008 23:32:21 GMT -5
He was not an absolute king. If anything he was the king of Tirana, Durres, Korce and a few other cities. The vast percentage of the country was blocked from him by the beys who controlled it. In fact they held the state hostage. Its not his fault Albanians were still too attached to the medieval life. His rule was met with an almost constantly broke state and the only entity willing to help him was italy, and we all know what the cost of that was, continual civil turmoil, hamstringing by the beys who expected him to act like the Sultan did and buy out their respect.
How much could any person do under such circumstances? Not to mention the fact that in the south Greece unleashed its soldiers to massacre helpless Muslim civilians left and right while in the north Serbia could only be induced to leave Albania by being having to momentarily abandon our brothers in Kosova to their tragic fate...
Enver Hoxha came under very different conditions and did it in a far more different way.
|
|
|
Post by albquietman on Aug 8, 2008 23:37:38 GMT -5
Zogu didn't do anything for Albania, except giving her a king, since Albania never had a king in her history, and that king was him...I don't think Albania needed a king at that time anyway...and how about the democratic government of Fan Noli that he defeated with serbian help?
|
|
|
Post by Teuta1975 on Aug 8, 2008 23:38:47 GMT -5
All you say Toskali is true. Sometimes the historical events dominate historical figures. But Zogu must had arranged to figure out how to control the beys because he got the position in order to create the state. he failed to do so, but someone else (whom he took the place) might have managed the situation better! It is like when you apply for a job position: one should be very professional in order to apply because otherwise is taking the position of somebody else who might do the job better...that's why I don't blame circumstances but him; he took over a position he didn't deserve and couldn't keep it.
|
|
|
Post by Teuta1975 on Aug 8, 2008 23:46:10 GMT -5
He gave the land to her I assume! And he bought it with the money of Albanians!!
As AlbQ says, Noli's Government could have been much better...
|
|
|
Post by meltdown711 on Aug 9, 2008 0:41:40 GMT -5
Albanians didnt have any money. The land was bought with italian money...
Fan Noli? Even if Zog didnt take back power from him, Noli would have lost anyway since he had completely alienated Albania's elite with his social reforms. He introduced a constitution which nobody except for many the small Tirana intellectuals could understand. Noli shows just how intellectuals lose themselves in their idealism...
if Noli wanted to survive he would have had to become just like Zog since at that time Albania was still dominated by the men who dominated it during the Ottoman Empire, and men who still had an Ottoman mind. I definitely praise Enveri for killing off those people(even though they did include people within my family), however neither Zog nor Noli had the power to do so at the time.
|
|
|
Post by redbaron on Aug 9, 2008 11:56:53 GMT -5
Zogu became king with the help of the serbs. He gave away Shen Naumi as a "thank you for bringing me in power".Today that land belongs to Macedonia.
|
|
|
Post by meltdown711 on Aug 9, 2008 12:05:25 GMT -5
Shen Naumi was going to be lost either way, the Serbs demanded the area and we didnt have the power to keep it at the time.
I personally value other things then some worthless monastery and if Im going to attack him, it wont be on that basis. When we start to value churches and mosques we become no better then Greek or Serbs.
|
|
|
Post by Teuta1975 on Aug 9, 2008 12:39:23 GMT -5
I don't have a great sympathy for our ex-King, but I have heard a Story that he exchanged Shen Naumi for some other land (I guess it was North Albania Shkodra included) and I give him credit on that if it's true...but I am not quite sure about it...anybody knows more?
|
|
|
Post by captainalbania on Aug 9, 2008 19:46:53 GMT -5
He did the best he could.
|
|
|
Post by redbaron on Aug 9, 2008 19:52:52 GMT -5
Ketu eshte nje artikull qe komenton librin e nje anglezi ne lidhje me Zogun,ndihmen nga serbet dhe tokat e humbura.
Joseph Swire sapo “ka mbërritur” në Shqipëri me një libër që s’mund të kalojë pa u vënë re. “Shqipëria- ngritja e një mbretërie” e Joseph Swire ëhstë përkthyer në gjuhën shqipe nga Kujtim Ymeri dhe sapo është botuar nga shtëpia botuese “Dituria”. Me cilësimin “libri më i plotë dhe më përfshirës për Shqipërinë dhe shqiptarët që është shkruar nga një i huaj”, vepra e historianit britanik Joseph Swire zë një vend të posaçëm si e vetmja histori tërësore e Shqipërisë qysh nga origjina e shqiptarëve deri në dhjetëvjeçarët e parë të shekullit XX. I mbështetur në një pasuri të lakmueshme dokumentare dhe bibliografike, ky libër përveç një informacioni të gjerë dhe shpesh të panjohur për lexuesin shqiptar shquhet për përpjekjen e sinqertë (veçanërisht e dobishme për kohën kur u shkrua) në nxjerrjen në shesh të padrejtësive historike. Çështja e Shën Naumit është veç një detaj në këtë libër. Por ia vlen të ndalemi në këtë detaj, për të kapërcyer rrethin e personazheve që kanë folur deri më sot mbi këtë çështje. Do t’i lëmë pas historianët e epokës së diktaturës, deklaratën e bujshme “Zogu ia shiti Shën Naumin Jugosllavisë”. Do të ndjekim argumentet e historianit britanik Swire që renditen pothuaj në tre kapituj të librit të tij. Çështja kyçe Jemi në periudhën, kur kabineti qeveritar i Nolit ishte në kulmin e angazhimeve të tij. Dy problemet e spikatura që preknin marrëdhëniet e Shqipërisë me fqinjët e saj ishin çështja e pakicave në Greqi dhe tri pika të diskutueshme në kufi. Joseph Swire shpjegon se “këto tri pika ishin: katërmbëdhjetë fshatra pranë Korçës ende të pushtuara nga trupat greke dhe që u zbrazën vetëm në tetor; rajoni i Vermoshit, rreth tridhjetë milje në veri-veriperëndim të Shkodrës, të cilin Konferenca e Ambasadorëve ia kishte dhënë Shqipërisë, por, për shkak të protestave jugosllave, çështja qe shtyrë dhe qe lënë pezull për t’u shqyrtuar më tej; dhe manastiri i Shën Naumit, në bregun jugor të liqenit të Ohrit. Sipas historianit Swire bisedimet e zgjatura në lidhje me këto vende i kushtonin asokohe Shqipërisë afërsisht 1.000.000 franga ari, “një humbje e rëndë për burimet e një vendi me kaq vështirësi financiare”. Sipas historianit Joseph Swire prej të tria pikave të diskutueshme midis Shqipërisë dhe fqinjëve të saj, manastiri ortodoks i Shën Naumit qe ajo ku kishte kundërshtime më të ashpra. “Rëndësia e tij bëhet e qartë nga harta. Ai dhe rrethinat e tij të afërta kontrollojnë rrugën Korçë-Pogradec-Elbasan dhe hyrjen e luginës së Devollit, një rrugë e rëndësishme drejt bregut. Fakti që ky ishte një vend pelegrinazhi nga vendet përreth nuk i zbuste pretendimet as të serbëve, as të shqiptarëve. Kur qe caktuar kufiri më 1913, Protokolli thoshte se ai duhej të kalonte nga Svjeti (Shën) Naumi, por nuk saktësohej nëse Shën Naumi do të përfshihej në Shqipëri apo do të mbetej jashtë saj. Kufiri në afërsi të tij nuk u shënua kurrë nga Komisioni Kufitar Ndërkombëtar, sepse Lufta e Madhe filloi kur përvijimi i tij ishte në vazhdim dhe serbët e kishin mbajtur të pushtuar manastirin”, shkruan Swire. Andralla gjykimesh Sipas historianit britanik më 1922, Komisioni Kufitar Ndërkombëtar nuk qe në gjendje të merrte një vendim për këtë çështje. Joseph Swire shkruan se “jugosllavët parashtruan lloj-lloj argumentesh artificiale, por në përgjithësi pa vlerë, për një vendim në favor të tyre, të cilat u përkrahën nga përfaqësuesi francez. Megjithatë, më 6 dhjetor, Konferenca e Ambasadorëve, për arsye gjeografike, strategjike, etnike dhe ekonomike, ia dha Shën Naumin Shqipërisë”. Por asgjë nuk mbeti këtu. Më 6 prill 1923 siç shkruan Swire, qeveria serbo-kroato-sllovene kërkoi që vendimi të rishqyrtohej, duke pretenduar që zbulimi i dokumenteve të reja që provonin se më 1913 manastiri u ishte caktuar atyre, u jepte një të drejtë konkrete ndaj tij, gjë që mbështetej edhe nga informacioni i ri që ishte siguruar. “Shqiptarët, nga ana e tyre, argumentonin që, nëse do të ruhej kufiri i vitit 1913 në raste të veçanta, atëherë ai duhej të ruhej kudo, përderisa Jugosllavia tashmë kishte siguruar korrigjime të konsiderueshme në favor të saj. Pas një korrespondence të dendur, më në fund, Konferenca e Ambasadorëve ia besoi çështjen një komiteti, që gjithsesi nuk qe në gjendje të arrinte në një përfundim të njëzëshëm....”, argumenton Swire. Më tej, sërish letërkëmbime e zvarritje të reja. Çështja shkoi deri në Gjykatën e Hagës, e cila gjykoi se gjithçka duhej të mbetej aty ku ishte. Pra Shën Naumi t’i mbetej Shqipërisë dhe se dokumnetat e paraqitura nga jugosllavët nuk servirnin asgjë të re veçse ato që ishin shqyrtuar më parë. Kjo do të thoshte se ku Ahmet Zogu dhe loja e fshehtë Por arena politike shqiptare ishte më e nxehtë se kurrë. Swire shkruan: “Ndërkohë Zogu dhe kolegët e tij nuk rrinin duarkryq. Për ta nuk ishte punë e vështirë të bënin te përkrahësit e vet propagandë kundër një qeverie të paefektshme, veçanërisht kur ata gëzonin në Jugosllavi diçka më shumë se një mbështetje thjesht morale. Jugosllavët ishin të vendosur të fitonin Shën Naumin dhe Vermoshin, imzot Noli ishte po kaq i vendosur që ata të mos i merrnin këta. Veç kësaj jugosllavët mendonin se një qeveri shqiptare e kthyer në pushtet me ndihmën e tyre, do të mbetej pak a shumë në vartësi dhe do t’i pranonte kërkesat e tyre”. Dhe pak rreshta më tej historiani analizon lëvizjet dinake të Ahmet Zogut. “Ahmet Zogu u tregua jo thjesht një gur shahu. As një Esat Pashë. Megjithëse ai i lejoi ta përfytyronin të tillë derisa qëllimit të tij do t’i leverdiste. Jugosllavët u mundën në lojën e vet dhe zhgënjimi i tyre qe i hidhur”. Por ç’ndihma i dha realisht Jugosllavia Ahmet Zogut? Swire shkruan: “Gjatë vjeshtës, Shtabi i Përgjithshëm jugosllav, ndoshta duke punuar nëpërmjet organizatës “Dora e Bardhë”, që të mund të mohonte çdo përgjegjësi, po të dilte nevoja, nisi të përqendronte në kufi forcat e mëposhtme, që do ta mbështesnin Zogun në mënyrë të drejtpërdrejtë, kur të arrinte çasti i duhur. Këto shifra, që janë vetëm të përafërta, dhe detaje janë marrë nga një burim britanik i padiskutueshëm: 1.000 vullnetarë nga ushtria e rregullt jugosllave, shumica rekrutë malazezë dhe shqiptarë; 1.000 rezervistë nga Kërçova, Tetova, Gostivari dhe Dibra; Këta qenë veshur me rroba të vendit. Shqiptarët qenë shtyrë të besonin se suksesi i lëvizjes në të cilën po përgatiteshin të merrnin pjesë do të çonte në bashkimin e atdheun e tyre dhe flamuri shqiptar valëvitej lirisht. 500 malësorë nga Mati, që kishin ikur me Ahmet Zogun; 800 veta të ushtrisë së refugjatëve të gjeneralit Vrangel, që kishte gjetur strehim në Jugosllavi; 40 oficerë të ushtrisë refugjate të gjeneralit Vrangel; 16 oficerë (me uniformë) të ushtrisë së rregullt jugosllave. Gjithashtu qenë vënë në dispozicion të Zogut njësitë e mëposhtme të ushtrisë së rregullt jugosllave 2 bateri të artilerisë malore, model austriak, rrezja 9.000 metra, së bashku me artiljerët; 10 mitraloza të rëndë, së bashku me mitraljerët; 20 mitraloza të lehtë, së bashku me mitraljerët. Këta mercenarë qenë paguar mirë. Gjithashtu u vunë në dispozicion të Zogut një furnizim i plotë me municion dhe njësi të motorizuara transporti të ushtrisë jugosllave, për të çuar furnizimet në bazë. Forcat nuk ishin më të mëdha nga ç’duhej për të thyer qëndresën e parashikuar, por mjaft e madhe që të siguronte suksesin përpara se të ndërhynte ndonjë fuqi tjetër... Nga kjo atmosferë, historiani Swire na bën të kuptojmë se Zogu kishte nisur rrugën drejt pushtetit me një rriskim të madh, akuzat e brezave të ardhshëm për tradhëti dhe shitje. Swire shkruan se Ninçiçi kishte deklaruar në gazetën “Temps” të 15 prillit 1927 se Zogu kishte gëzuar mbështetjen e Jugosllavisë. “Ndërkohë qeveria e timzot Nolit kishte rënë... Ndonëse rikthimi i Zogut në pushtet mund të ketë qenë i dëshirueshëm, mjetet që përdori ai për të rivendosur pozitën e vet ishin të qortueshme... Zogu hyri në Tiranë ditën e Krishtlindjeve. Koloneli Stërling raportonte që, megjithëse ai kishte sjellë me vete 9.000 veta, pushtimi u krye pa shqetësim dhe nuk ishin regjistruar raste grabitjeje, vjedhjeje, dehjeje apo fyerjeje. Por nuk ndodhi kështu në Shkodër, ku disa prej mercenarëve të Zogut ishin sjellë shumë keq përpara se të shpërndaheshin... Zogu mori menjëherë pushtetin suprem si diktator dhe komandant i përgjithshëm, ndërkohë që vendi mbeti në regjimin e gjendjes së jashtëzakonshme në pritje të rivendosjes së një qeverie kushtetuese, që ai po punonte ta krijonte. Kabineti i ri e mori detyrën më 15 janar. Po atë ditë, Asambleja “e cunguar” Kombëtare u rimblodh në Tiranë dhe, pas diskutimeve njëjavore, më 22 janar votoi për shpalljen e Republikës. U ra dakord që kjo ditë të përkujtohej si një festë kombëtare. Më 22 janar, Zogu u zgjodh presidenti i parë i Republikës Shqiptare për një periudhë prej shtatë vjetësh dhe, pas disa diskutimesh, u miratua një formë e kushtetutës sipas modelit amerikan. Zogu president lëshon Shën Naumin Senati dhe Dhoma e Deputetëve u mblodhën në 1 qershor me detyrën e posaçme të studionin dhe të ratifikonin marrëveshje dhe koncesione të ndryshme ekonomike dhe me synimin e posaçëm t’i krijonin të gjitha lehtësitë sipërmarrjes së huaj në vend. Joseph Swire shkruan: “Fjala e hapjes e presidentit përmbante një referim të ashpër për vazhdimin e pushtimit të rajonit të Shën Naumit nga trupat jugosllave, që ngjan se e hedh poshtë mendimin popullor që Zogu kishte rënë dakord me serbët t’ua lëshonte Shën Naumin dhe Vermoshin Jugosllavisë në këmbim të ndihmës së saj dhjetorin e kaluar. Nuk ka dyshim që Zogu i kishte lejuar jugosllavët të besonin se ai do ta bënte këtë, por nuk duket që ai të ishte angazhuar përfundimisht për këtë çështje”. Sipas historianit britanik jugosllavët vazhdonin t’i bazonin pretendimet e veta për pikat e diskutueshme në pacenueshmërinë e vendimit të vitit 1913, por refuzonin me ngulm të pranonin që pretendimet e tyre mbi këtë bazë ishin bërë të pavlefshme nga korrigjimet në favorin e tyre që ata tashmë i kishin siguruar. “Gjatë shkurtit dhe marsit, Konferenca e Ambasadorëve e mori çështjen në shqyrtim, duke e shtyrë dy herë vendimin, ndërkohë që shtypi jugosllav shante, lutej, kërcënonte. Për shembull, gazeta Vreme thoshte: “Në qoftë se Konferenca e Ambasadorëve do t’ia japë tani Shën Naumin Shqipërisë, qeveria e Beogradit nuk mund ta pranojë një vendim të tillë”. Megjithatë në prill dy qeveritë e interesuara hynë në bisedime të drejtpërdrejta. Joseph Swire argumenton: “Qeveria shqiptare, duke e konsideruar konfliktin e zgjatur më të dëmshëm për Shqipërinë se sa një sakrificë, duke vepruar sipas këshillës së fuqive të mëdha dhe duke iu nënshtruar asaj që ministri jugosllav në Tiranë e quajti “shtrëngim i një force më të madhe”, më në fund pranoi të lëshonte malin e Vermoshit dhe Shën Naumin në shkëmbim të fshatit Pishkupije, në jug të Shën Naumit, dhe disa lëshimeve të tjera të vogla”. Realizimi i kësaj marrëveshjeje që u ratifikua nga Dhoma e Deputetëve më 14 tetor dhe caktimi i vijës kufitare iu besuan Konferencës së Ambasadorëve. Por çështja u mbyll përfundimisht më 30 korrik 1926, kur në Paris, në përputhje me nenin 5 të Protokollit të 9 nëntorit 1921, një tjetër protokoll që konfirmonte kufijtë e Shqipërisë u nënshkrua nga Zhyl Kamboja, lordi Kru, baroni Avexana, vikonti Ishii, Karapanosi, Spalajkoviçi dhe Iljaz Vrioni. Kështu, më në fund, - përfundon argumentin e tij mbi këtë çështje historiani britanik,- Shqipëria pushoi së qeni thjesht një “shprehje gjeografike”. Ishin plot katërmbëdhjetë vjet
|
|
|
Post by atlantis on Aug 10, 2008 0:08:31 GMT -5
I don't have a great sympathy for our ex-King, but I have heard a Story that he exchanged Shen Naumi for some other land (I guess it was North Albania Shkodra included) and I give him credit on that if it's true...but I am not quite sure about it...anybody knows more? Ne fakt ne kemi kaq shume interpretime nga historia 45-vjecare komuniste, sa me te vertete na eshte bere truri dhalle.... Kultura e nje populli kurre nuk qendron tek lidershipi... por tek vlera intelektuale-kulturore qe paraqet sistemi shoqeror qe ai krijon.... Si shqiptar me takon te them, se kurre nuk duhet te merremi me anet e erreta te nje lideri, por me formimin dhe mbijetesen qe ato krijuan perballe monstrave grabitqare slavo- greke brenda historise.... Zogu ka meriten historike te krijimit te te parit shtet shqiptar dhe kjo e ben ate hero..... Asnje nuk e ka quajtur ate tradhtar nga opozita e kohes perballe kondicioneve te asaj kohe....perfshi Nolin, Konicen apo Mehdi Bej Frasherin .... ishte propoganda e Enver Hoxhes qe na i shpelau Trute.... Te njejten gje do te thosha dhe per Enver Hoxhen ....duke shperfillur anet e erreta na la trashegim nje Shqiperi nen kondicionin e kohes por prestigje... NE SHQIPTARET DUHET TE MESOJME TE RESPEKTOJME FIGURAT HISTORIKE QE NE KUSHTE TE CAKTUARA NUK I KA PATUR KOMB TJETER,KURRE NUK MUND TE DISKUTOJME PER ANET E ERRETA TE SKENDERBEUT ,PASI KJO ESHTE VETVRASJE KOMBETARE..... Nje gje te tille kurre nuk e kane bere greket dhe serbet.... Francezet kurre nuk shfaqin anet e erreta te Napoleonit....apo Ruset kurre nuk thane se ne te njejtat pozita si Zogu apo Enveri, Lenini ishte fabrikuar ne Prusi.... Per me teper kurre me pare nuk e dinim sa gabime kishte bere Ismail bej Qemali, ne qeverine e tij ne drejtim te Camerise dhe tokave shqiptare te aneksuara nga Greqia, por kjo nuk mund t'ja uli vleren ATIJ si shpallesi i panvarsise.... Koha do te na ndergjegjesoje te gjitheve...
|
|