|
Post by meltdown711 on Nov 24, 2007 2:01:04 GMT -5
This is a topic devoted to Albanian poetry, both old and modern. Bring whatever poems you enjoy, and, if possible, provide a translation so that the non-Alb speakers can enjoy part of its beauty(since translations can never reproduce the original beauty).
Ill start off with one of my favorites.
Blasfemi MIGJENI
Notojnë xhamiat dhe kishat nëpër kujtime tona, e lutjet pa kuptim e shije përplasen për muret e tyne dhe nga këto lutje zemra zotit ende s'iu thye, por vazhdoi të rrahi ndër lodra dhe kumbona.
Xhamiat dhe kishat madhshtore ndër vende të mjerueme... Kumbonaret dhe minaret e nalta mbi shtëpia tona përdhecke... Zani i hoxhës dhe i priftit në një kangë të degjenerueme... 0 pikturë ideale, e vjetër një mijë vjeçe!
Notojnë xhamiat dhe kishat nëpër kujtime të fetarve. Tingujt e kumbonës ngatrrohen me zanin e kasnecit, Shkëlqen shejtnia mbi zhguna dhe ndër mjekra të hoxhallarve 0, sa engjuj të bukur përpara derës së ferrit!
Mbi kështjellat mijvjeçare qëndrojnë sorrat e smueme, krahët i kanë varë pa shpresë-simbojt e shpresave të humbune me klithma të dëshprueme bajnë fjalë mbi jetë të pëmdueme, kur kështjellat mijvjeçare si xhixha shkëlqejshin të lumtuna.
Translation (provided by Robert Elsie):
Blasphemy Millosh George Nikolla
The mosques and churches float through our memories, Prayers devoid of sense or taste echo from their walls. Never has the heart of god been touched by them, And yet it beats on amidst the sounds of drums and bells.
Majestic mosques and churches throughout our wretched land, Spires and minarets towering over lowly homes, The voice of the hodja and priest in one degenerate chant, Oh, ideal vision, a thousand years old!
The mosques and churches float through memories of the pious, The chiming of the bell mingles with the muezzin's call, Sanctity shines from cowls and from the beards of hodjas. Oh, so many fair angels at the gates of hell!
On ancient citadels perch carrion ravens, Their dejected wings drooping - the symbols of lost hopes, In despair do they croak of an age gone by When the ancient citadels once gleamed with hallowed joy.
|
|
viktor1
Membrum
DARDANIAN
Posts: 247
|
Post by viktor1 on Nov 24, 2007 2:13:50 GMT -5
nga Andon Z. Cajupi Mëmëdheu Mëmëdhe quhetë toka ku më ka rënurë koka, ku kam dashur mëm'e atë, ku më njeh dhe gur' i thatë ku kam pasurë shtëpinë, ku kam njohur perëndinë, stërgjyshët ku kanë qënë dhe varret q'i kanë vënë, ku jam rritur me thërrime ku kam folur gjuhën time, ku kam fis e ku kam farë, ku kam qeshur, ku kam qarë, ku rroj me gas e me shpres, ku kam dëshirë të vdes sorry guys i didn't find translation in english, and i'm so tired to translate this one anyway, learn albanian, u will be a civilazed human and popular, george bush speaks albanian
|
|
|
Post by meltdown711 on Nov 24, 2007 2:19:49 GMT -5
that poem is translated on Elsie's website
|
|
|
Post by meltdown711 on Nov 24, 2007 20:18:58 GMT -5
Here is another favorite of mine from MIGJENI.
Poema e mjerimit Nga MIGJENI
Kafshatë që s'kapërdihet asht, or vlla, mjerimi, kafshatë që të mbetë në fyt edhe të zë trishtimi kur shef ftyra të zbeta edhe sy t’jeshilta që t'shikojnë si hije dhe shtrijnë duert e mpita edhe ashtu të shtrime mbrapa teje mbesin të tan jetën e vet derisa të vdesin.
E mbi ta n'ajri, si në qesendi, therin qiellën kryqat e minaret e ngurta, profetënt dhe shejtënt në fushqeta të shumngjyrta shkëlqejnë. E mjerimi mirfilli ndien tradhti. Mjerimi ka vulën e vet t'shëmtueme, asht e neveritshme, e keqe, e turpshme, balli që e ka, syt që e shprehin, buzët që më kot mundohen ta mshefin - janë fëmitë e padijes e flitë e përbuzjes, t'mbetunat e flliqta rreth e përqark tryezës mbi t'cilën hangri darkën një qen e pamshirshëm me bark shekulluer, gjithmon i pangishëm.
Mjerimi s'ka fat. Por ka vetëm zhele, zhele fund e majë, flamujt e një shprese t'shkyem dhe të coptuem me t'dalun bese.
Mjerimi tërbohet n'dashuni epshore. Nëpër skaje t'errta, bashkë me qej, mij, mica, mbi pecat e mykta, t'qelbta, t'ndyta, t'lagta lakuriqen mishnat, si zhangë; t'verdhë e pisa, kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore, kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragta edhe shuhet uja, dhe fashitet etja n'epshin kapërthyes, kur mbytet vetvetja. Dhe aty zajnë fillin t'marrët, shërbtorët dhe lypsat që nesër do linden me na i mbushë rrugat.
Mjerimi në dritzën e synit t'kërthinit dridhet posi flaka e mekun e qirit nën tavan t'tymuem dhe plot merimanga, ku hije njerzish dridhen ndër mure plot danga, ku foshnja e smume qan si shpirt' i keq tu' ndukë gjitë e shterruna t'zezës amë, e kjo prap shtazanë, mallkon zot e dreq, mallkon frytn e vet, mallkon barrn e randë. Foshnj' e saj nuk qesh, por vetëm lëngon, e ama s'e don, por vetëm mallkon. Vall sa i trishtueshëm asht djepi i skamit ku foshnjën përkundin lot edhe të fshamit!
Mjerimi rrit fëmin në hijen e shtëpive të nalta, ku nuk mrrin zani i lypsis, ku nuk mund t'u prishet qetsia zotnive kur bashkë me zoja flejnë në shtretënt e lumnis.
Mjerimi pjek fëmin para se të burrnohet, don ta msojë t'i iki grushtit q'i kërcnohet, atij grusht që n'gjumë e shtërngon për fytit kur fillojnë kllapitë e etheve prej unit dhe fetyrën e fëmis e mblon hij' e vdekjes, një stoli e kobshme në vend të buzqeshjes. Nji fryt kur s'piqet dihet se ku shkon qashtu edhe fëmia n'bark t'dheut mbaron.
Mjerimi punon, punon dit e natë tu' i vlue djersa në gjoks edhe në ballë, tue u zhigatun deri n'gjujë, n'baltë e prap zorrët nga uja i bahen palë-palë. Shpërblim qesharak! Për qindenjë afsh në ditë - vetëm: lekë tre-katër dhe "marsh!".
Mjerimi kaiher' i ka faqet e lustrueme, buzët e pezmatueme, mollzat e ngjyrueme, trupin përmendore e një tregtis s'ndytë, që asht i gjikuem të bijë në shtrat vet i dytë, dhe për at shërbim ka për të marrë do franga ndër çarçafë, ndër fëtyra dhe në ndërgjegje danga.
Mjerimi gjithashtu len dhe n'trashigim -jo veç nëpër banka dhe në gja të patundshme, por eshtnat e shtrembta e n'gjoks ndoj dhimbë, mund që t'len kujtim ditën e dikurshme kur pullaz' i shpis u shemb edhe ra nga kalbsin' e kohës, nga pesha e qiellit, kur mbi gjithçka u ndi një i tmerrshmi za plot mallkim dhe lutje si nga fund i ferrit, ish zan' i njeriut që vdiste nën tra. Kështu nën kambët'randë t'zotit t'egërsuem - thotë prifti - vdes ai që çon jetë të dhunuem.
Dhe me këto kujtime, ksi lloj fatkeqësinash mbushet got' e helmit në trashigim brezninash. Mjerimi ka motër ngushulluese gotën. Në pijetore të qelbta, pranë tryezës plot zdrale të neveritshme, shpirti me etje derdh gotën n'fyt për me harrue nandhetenand' halle. E gota e turbull, gota satanike tu' e ledhatue e pickon si gjarpni- dhe kur bie njeriu, si gruni nga drapni, nën tryezë qan-qeshet në formë tragjikomike. Tê gjitha hallet skami n'gotë i mbyt kur njiqind i derdh një nga një në fyt. Mjerimi ndez dëshirat si hyjet errsina dhe bajnë tym si hejt q'i ban shkrum shkreptima.
Mjerimi s'ka gëzim, por ka vetëm dhimba, dhimba paduruese qe t'bajnë t'çmendesh, që t'ap in litarin të shkojsh fill' e t'varesh ose bahe fli e mjerë e paragrafesh.
Mjerimi s'don mshirë. Por don vetëm të drejt! Mshirë? Bijë bastardhe e etënve dinakë, t'cilt n'mnyrë pompoze posi farisejt i bijnë lodërtinës me ndjejt dhelparak tu' ia lëshue lypsiti një grosh të holl' n'shplakë.
Mjerimi asht një njollë e pashlyeme n'ballë të njerzimit që kalon nëpër shekuj. Dhe kët njollë kurr nuk asht e mundshme ta shlyejnë paçavrat që zunë myk ndër tempuj.
----------------
Poem of poverty by Millosh George Nikola
Poverty, brothers, is a mouthful that's hard to swallow, A bite that sticks in your throat and leaves you in sorrow, When you watch the pale faces and rheumy eyes Observing you like ghosts and holding out thin hands; Behind you they lie, stretched out Their whole lives through, until the moment of death. Above them in the air, as if in disdain, Crosses and stony minarets pierce the sky, Prophets and saints in many colours radiate splendour. And poverty feels betrayed.
Poverty carries its own vile imprint, It is hideous, repulsive, disgusting. The brow that bears it, the eyes that express it, The lips that try in vain to hide it Are the offspring of ignorance, the victims of disdain, The filthy scraps flung from the table At which for centuries Some pitiless, insatiable dog has fed. Poverty has no good fortune, only rags, The tattered banners of a hope Shattered by broken promises.
Poverty wallows in debauchery. In dark corners, together with dogs, rats, cats, On mouldy, stinking, filthy mattresses, Naked breasts exposed, sallow dirty bodies, With feelings overwhelmed by bestial desire, They bite, devour, suck, kiss the sullied lips, And in unbridled lust the thirst is quenched, The craving stilled, and self-consciousness lost. Here is the source of the imbeciles, the servants and the beggars Who will tomorrow be born to fill the streets.
Poverty shines in the eyes of the newborn, Flickers like the pale flame of a candle Under a ceiling blackened with smoke and spider webs, Where human shadows tremble on damp stained walls, Where the ailing infant wails like a banshee To suck the dry breasts of its wretched mother Who, pregnant again, curses god and the devil, Curses the heavy burden of her unborn child. Her baby does not laugh, it only wastes away, Unwanted by its mother, who curses it, too. How sorrowful is the cradle of the poor Where a child is rocked with tears and sighs.
Poverty's child is raised in the shadows Of great mansions, too high for imploring voices to reach To disturb the peace and quiet of the lords Sleeping in blissful beds beside their ladies.
Poverty matures a child before its time, Teaches it to dodge the threatening fist, The hand which clutches its throat in dreams, When the delirium of starvation begins And when death casts its shadow on childish faces, Instead of a smile a hideous grimace. While the fate of a fruit is to ripen and fall, The child is interred not maturing at all.
Poverty labours and toils by day and night, Chest and forehead drenched in sweat, Up to the knees in mud and slime, And still the empty guts writhe in hunger. Starvation wages! For such a daily ordeal, A mere three or four leks and an 'On your way.'
Poverty sometimes paints its face, Swollen lips scarlet, hollow cheeks rouged, And body a chattel in a filthy trade. For service in bed for which it is paid With a few lousy francs, Stained sheets, stained face and stained conscience.
Poverty leaves a heritage as well, Not cash in the bank or property you can sell, But distorted bones and pains in the chest, Perhaps leaves the memory of a bygone day When the roof of the house, weakened by decay, By age and the weather collapsed and fell, And above all the din rose a terrible cry Cursing and imploring, as from the depths of hell, The voice of a man crushed by a beam. Under the heel, says the priest, of a god irate Ends thus the life of a dissolute ingrate. And so the memory of such misfortunes Fills the cup of bitterness passed to generations.
Poverty in drink seeks consolation, In filthy taverns, with dirty, littered tables, The thirsting soul pours glass after glass Down the throat to forget its many worries, The dulling glass, the glass satanic, Caressing with a venomous bite. And when, like grain under the scythe, the man falls To the floor, he giggles and sobs, a tragicomic clown, And all his sorrow in drink he drowns When one by one, a hundred glasses downs.
Poverty sets desires ablaze like stars in the night And turns them to ashes, like trees struck by lightning.
Poverty knows no joy, but only pain, Pain reducing you to such despair That you seize the rope and hang yourself, Or become a poor victim of 'paragraphs.'
Poverty wants no pity, only justice! Pity? Bastard daughter of cunning fathers, Who like the Pharisees, beating the drum Ostentatiously for their own sly ends, Drop a penny in the beggar's hands.
Poverty is an indelible stain On the brow of humanity through the ages. And never can this stain be effaced By doctrines decaying in temples.
|
|
|
Post by meltdown711 on Dec 3, 2007 16:26:52 GMT -5
Mitrush Kuteli (aka Dhimitër Pasko)
Kënga e parë
QËNDRIMI Jam shqiptar e kosovar; zot e krenar, zot e bujar mbi këtë dhé, q'e kam si fe, e përmbi fé: E kam vatan! E kam atdhe! Që gjysh stërgjysh, që brez pas brez, që gjithëmonë. Ti shqa thërret, ti shqa bërtet, gjer lartë në retë se jam barbar. Jo, s'jam si bërtet ti, si buçet ti, ti, Mal i Zi. Po vendin tim e dua, lirinë e dua, e s'dua zot mbi mua. Se jam këtu kur s'kish njeri, kur s'kish kufi as fqinjëri, as shqa të zi. Se jam këtu kur Mal i Zi ish Iliri; kur nga një det në tjetrin det isha zot vetë! Unë jam këtu nga moti kur vetë Zoti e bëri fushën fushë e malin mal. Unë jam këtu e do të jem - dem baba dem - sa mali të bëhet hi e hiri mal përsëri.
|
|
|
Post by meltdown711 on Dec 9, 2007 17:31:37 GMT -5
A very popular poem in S. Albania:
Ne Mashkullore te rrapi
Doli shkurti, hyri marsi Girokaster u vra bimbashi. Bimbash, tu shofte emri me jete paguhet nderi. Nga Janina vjen mazapi Ne Mashkullore te rrapi. Te rrapi ne Mashkullore Foli Cercizi me gjoje - Mulazim hiq tabore Leri djemte e mij te shkojne Se trimat ashtu leftojne Ashtu sic kane zakone, Do t'ju kuq t'ju bej me boje - Cerciz vrane Hajredine. Mire bene qe e vrane. Degjoni, qafa Kapllane, Haken s'ja leme pa marre Ne xhandare e ne nizame Kokat e tryre ne sater do vene Ashtu sic beme per anene.
|
|
|
Post by meltdown711 on Jul 23, 2008 0:57:28 GMT -5
Recital i malesoritMIGJENIO' si nuk kam nji grusht te forte t'i bije mu ne zemre malit qe s'bezane, ta dij edhe ai se c'do me thane i dobet - n'agoni te perdridhet si vigan i vrame, Une - lugat! SI hij'e trazueme, trashegimtar i vuetjes dhe i durimit, endem mbi bark te mallit me ujen e zgjueme dhe me klithma te paknaquna t'instinktit. Mali hesht. Edhe pse per dite mbi lekure te tij, ne loje varrimtare, kerkoj me gjete nji kafshate ma te mire... Por me rrene shaka shpresa genjeshare. Mali hesht - dhe ne heshtje qeshe. E une vuej - dhe ne vuejtje vdes! Po une, kur? heu! kur kam per t'u qeshe? Apo ndoshta duhet ma pare te vdes? O, si nuk kam nji grusht te fuqishem! Malit qe hesht mu ne zemre me ja njeshe Ta shof si dridhet nga grusht'i paligjshem... E une te kenaqem, te kenaqem tu u qesh. Recitation: www.videomideo.com/?tag=recitaliIf I find a translation of this I will post it.
|
|
|
Post by fannoli on Jul 23, 2008 1:28:29 GMT -5
nga Andon Z. Cajupi Mëmëdheu Mëmëdhe quhetë toka ku më ka rënurë koka, ku kam dashur mëm'e atë, ku më njeh dhe gur' i thatë ku kam pasurë shtëpinë, ku kam njohur perëndinë, stërgjyshët ku kanë qënë dhe varret q'i kanë vënë, ku jam rritur me thërrime ku kam folur gjuhën time, ku kam fis e ku kam farë, ku kam qeshur, ku kam qarë, ku rroj me gas e me shpres, ku kam dëshirë të vdes sorry guys i didn't find translation in english, and i'm so tired to translate this one anyway, learn albanian, u will be a civilazed human and popular, george bush speaks albanian Albanians have strong identities and a desire fom freedom. These two qualities that go hand-in-hand makes our countrymen unbreakable. Excellent poem!!
|
|
|
Post by bordura on Jul 23, 2008 3:41:45 GMT -5
This is from ASDRENI (Alex Stavre Drenova) Ne poezine e pare Lulekuqja simbolizon Shqiperine LULEKUQJA Lulëkuqja e mjera Asgjëkund s’ka shtëpi E shkon jetën n’arrati Ajo s'është si të tjera S’ka stoli! Fushës, kodrës, del vetiu Verës ngrohet, dimrit ngrin Vetë shkunde, vetë mbin Dhe, kur skuqe, vjen veriu Dhe e përfshin. Nëpër këmbë gjith’ e shkelin, Vend në kopshtet ajo s’ka Dorë ndihme kurrrë s’pa; As e mbjellin, as e vjelin Shkoi u tha… Po veç ngjyra e saj si zjarri, Si një yll që xixëllon Tërë bota e imiton Është shenjë për së mbari Nga shikon. Ajo ngjyrë kur zë shfaqet Mbreti frone shkon e lë Njerëz robër fare s’sheh Vjen e drejta del në faqet Si Zot je. Ajo ngjyrë nd’ato fletë Është shpresa që tregon Një të ardhme q’ëndërron Është flamuri ynë vetë Që valon! Poezia e dyte nuk ka nevoje per shpjegim Himni i Flamurit Rreth flamurit të përbashkuar, me një dëshirë e një qëllim, të gjithë atij duk' iu betuar të lidhim besën për shpëtim. Prej lufte veç ai largohet që është lindur tradhëtor, kush është burrë, nuk frikohet, po vdes, po vdes si një dëshmor! Në dorë armët do t'i mbajmë, të mbrojmë atdheun në çdo kënd, të drejtat tona ne si ndajmë; këtu armiqët s'kanë vend. që kombe shuhen përmbi dhe, po Shqipëria do të rrojë, për të, për të, luftojmë ne! O flamur, flamur, shenj' e shtrenjtë tek ti betohemi këtu, për Shqipërin, atdheun e shtrenjtë, për nder' edhe lavdimn e tu. Trim, burrë quhet dhe nderohet atdheut kush iu bë therror. Përjetë ai do të kujtohet mbi dhe, nën dhe si një shenjtor!
|
|
|
Post by bordura on Jul 23, 2008 3:49:21 GMT -5
Naim Frasheri
TRATHËTORËT (Traitors)
Shokë, kemi ne mest tënë Shum' armik' e trathëtorë! Popo! mos u qoftë thënë! Veç që s'kanë gjë në dorë. Harruanë mëmëdhenë Dh' e lanë kombinë tënë E një tjatërë na gjenë! Popo! mos u qofte thënë! Lanë zonjën e lëvduar E zunë një kurvë shtrigë, Të ndyr' e të mallëkuar, Të fëlliqur e të ligë.Lanë mëmën të xhveshur Dhe mundohenë për botë, Pa dhe bota duke qeshur U thotë: mundohi kotë! Qysh u bënë Efialtë E nuk e njohin të mirën, Uthullën pandehin mjaltë Edhe dritë errësirën! Buk' e mëmëdheut zëntë Tradhëtorët e pabesë! Dhe Zoti dërrmën u dhëntë, Kurrë mos paçinë pjesë! Miqt' armiq i kanë bërë, Armikëtë miq i zunë, Qysh janë fyell të tërë! Ç'është kjo e madhe punë! Fajn' e math kur do ta njohin Njerëzit e mallëkuar? Dritënë pse nuk e shohin, Apo janë të verbuar? Janë së gjithash të marrë Dhe të liq me të vërtetë, Mëmëdheut bëjnë varrë, Po do të bienë vetë, Se mbretëron e vërteta, S'del kurrë gënjeshtr' e shkretë T'ish ashtu, qe prishur jeta, S'kish mbetur gjë e vërtetë. Ata turpinë fitojnë, Nderr' e tyre posht' e hedhin Dhe armikëtë gëzojnë E në errësirët bredhin. Nuk është kurrë haruar Dh'e mira dh'e lig' e shkretë, Të gjitha janë paguar, S'ka mbeturë gjë në jetë. Lerini, pa do ta gjëjnë, Të vërtetën do ta njohin, Se tani s'e dinë c'bëjnë, Janë të verbër e s'shohin. O, popo ç'turp kanë marrë! Janë bërë tradhëtorë Dhe s'janë më shqipëtarë, Se nga kombi hoqnë dorë. Me të huajnë u bënë, Me armikn' e Shqipërisë, S'duanë gjuhënë tënë Armikët' e Perëndisë! Ndjej, o Zot, se nukë dinë Se ç'bëjnë, janë mahnitur, Rrahin të prishin shtëpinë Pun' e lig' edh' e mërzitur. Të gjorët janë në gjumë, Të vërtetënë s'e dinë, Do të mundohenë shumë, Pasdaj mënttë do t'u vinë. Vëllazërin' e harrojnë Dhe kombin e mëmëdhenë, Dhe armikëtë dëgjojnë Edhe s'dinë se ku venë. Hiqni dorë, hiqni dorë! Mblithni mëntt' e tupërohi, Mos u bëni trathëtorë, Se pasdaj do të pendohi.
GJUHA JONË (Our Language)
Vëllezër shqipëtarë! Të prekim urtësinë, Të zëm' udhën e mbarë, Të ngjallim Shqipërinë. Shqipëria ka qënë Edhe po do të jetë, Po sot në ditët tënë Të metë të mos ketë. E ka nderuar zoti Gjithënjë Shqipërinë, Ish fort mirë qëmoti, Do bëhet dhe taninë. Sa ishte trimëria N'atë kohë të vjetrë, Kish emrë Shqipëria, Sa s'kish nonjë vënt tjetrë. Sa burra kordhëtarë Ka nxjerrë Shqipëria Më pastaj e më parë, Q'i shkruan istoria! Ajo ish koh' e zjarrtë Dhe kish mundime tepër, Po sot pëndë dhe kartë Na duhet, nukë tjetër. O burra, shqipëtarë, Të marrim dituritë, Se s'është koh'e parë, Tani lipsetë dritë. Të shkruajm' gjuhën tënë, Kombinë ta ndritojmë, Gjithë ç'është e ç'ka qënë Ngadalëzë ta msojmë. pa shihni ç'gjuh' e mirë! Sa shije ka e hije, ç'e bukur'edh'e lirë, Si gjuhë perëndie. Shum'e bardhë kjo ditë Për gjithë shqipëtarët, Do na sjellë një dritë, Që s'e kishin të parët. Kjo dritë do na bjerë Të gjitha mirësitë Dhe gjithë do t'i ngrerë Dëmet e marrëzitë. Si lum kush zë të mbjellë, Lum kush vë këtë pemë! Se kjo ka për të pjellë, S'mbulohetë me remë.
|
|
|
Post by atlantis on Jul 23, 2008 10:44:36 GMT -5
Flamuri shqiptar
S`i shihet n`horizont i dlirë shkëlqimi Dhe as nuk i fal ngjyrat për fitore Më nuk shartohet mbi lavdin njerëzore Porsi një shenjë drite apo mjerimi. I grisur ra dhe s`e përfill njeri, Dhe gjindja e Arbrit, e ndershme e krenare mori mërgimin dhe as ndalet fare në një breg mikpritës n`siguri. N`mëshirë të fatit përherë duke ndeshur Intruga diplomatësh, n`hidhërim Ç`do shpresë e ç`do premtim ngadalë i tretet Dhe koha kalon, rend fluturim. Nga gjithshka na premtuan asgjë s`mbetet. Më keq na shkelin se sa truall`n e zhveshur. Zef Serembja
---------------------------------------------------------------- Albanian National Anthem
United around the flag, With one desire and one goal, Let us pledge our word of honor To fight for our salvation Only he who is a born traitor Averts from the struggle. He who is brave is not daunted, But falls - a martyr to the cause. With arms in hand we shall remain, To guard our fatherland round about. Our rights we will not bequeath, Enemies have no place here.
For the Lord Himself has said, That nations vanish from the earth, But Albania shall live on, Because for her, it is for her that we fight.
Asdreni 1908
|
|
|
Post by atlantis on Jul 23, 2008 10:51:09 GMT -5
Shqiptari dhe vdekja
Mbi vuajtje ngritet, mbi gjëmën e mordjes, dhe kur e pandeh të vdekur përjetësisht, pa themjan të priftit, pa lutje të hoxhës Ai ngritet nga hiri, qëndron vertikalisht.
Vetullngrysur, si bjeshka hijerëndë, hedh dy hapa, përtej vdekjes shkon, qivurin e hekurt e shkel me dy këmbë, Vallë ç'ironi, dhe zotin e mohon!?
|
|
PARIS DIO_MYSUS!
Amicus
It's Nice to be Important but It's more Important to be Nice!
Posts: 3,681
|
Post by PARIS DIO_MYSUS! on Jul 23, 2008 11:36:19 GMT -5
Memedhe Memedhe Sa te Mjere qe na le.
|
|
|
Post by atlantis on Jul 25, 2008 11:19:16 GMT -5
Kisha deshire te sillja disa vargje te Driteroit:
Pa me shau pocari rende turqisht Une e shava shqip dhe mend i lashe Per cudi pocari nuk i ligsht Vec dy pika lot ne sy i pashe.
Mos u cmend ky turku mysliman Une e shaj ai me duar ne qafe Vazo tjera mori ne dyqan Dhe me tha me shaj per bese prape.
Psheretiu si un’ tha jam shqiptar Shqip, vella, ti shame dhe nje here Fjala shqipe s’blihet ne pazar Ne dyqan kam kohe qe s’e kam ndjere.
|
|
|
Post by PrijesDardanian on Aug 14, 2008 16:18:39 GMT -5
Gjergj Fishta - Anzat e Parnasit
METAMORPHOSIS
(1907) Tros Tyriusve mihi nullo discrimini habentur
VERGILIUS
Qe besa, or burra, Nuk dij kah t'çajë, Mbasi do t'thirret Sod derri dajë... Me anmiq t'Shqypnís Un pa u frigue Mjaft jam, i mjeri, Kacagjelue. Pse kam pasë thânun Deri sivjet: Lum aj qi shkrihet Per atme t'vet; Edhe kam pritun, Mbas ktij mendimi, Trimnisht per atme Ç'farë do ndeshkimi. Por tash, t'a dini T'tânë rreth e çark, Se mue m'ka hi Sod lepri n'bark. M'âsht bâ shtupë zêmra, E m'la trimnija, Si jam tue njoftun Se ç'm'qet Shqypnija... Po, po; kujdesi Për Gegë e Toskë Mue sod m'ka hjedhun Si hút n'ketë prroskë, Kû, ndêjë harû Si dac n'govigj, M'janë bâ, qe besa, Kërçikët si vigj, E shtati tjeter Porsi degë pishe, Thue se kam hanger Haram gjâ kishe. Si me pasë lé M'ndo'i knetë n'Zejmên, A me pasë ndêjun Tue tredhun qen. Ehu! t'kishe shkue Pak mâ kadalë, S'kisht' kênë nevoja Me tjerrë ktû fjalë; Përsè ishe màjun, Si mâjet njala, E punue m'kishte Kuleta e fjala; Porsi njatyne, Qi ndêjë n'Shqypní, Kujtojn se gjinden Shi n'Australi; E per dhé t't'Parvet S'u bjen nder mend Me sa per kpurdha Qi bijn n'dervend. Ata, eh t'paça! Kanë spaten n'mjaltë, E si balona, Per ditë mâ t'naltë: Per ditë t'u mâjun, Si mâjet njala, U punon m'shekull Kuleta e fjala. As per punë t'ême S'kanë t'lodhët, hae i keq, Me sá druen halen Se i therë n'perpeq. E pse, pra, t'rrekem Pa i bâ gjâ kujë? Persè t'a mbajë Un shatin n'ujë? A thue dishroni Prej ktyne s'ligash Gjithmonë me m'pamun Si t'pimun shtrigash? Ehu jo, bre burra, S'kam lé per s'teprit!... Mâ mirë u rrnueka Me zêmer t'leprit... Kam dá, t'a dini, Me vjetë t'sivjetit Me u shporrë Shqypnijet, Me kênë i vetit. E dij se kini Ju t'gjith me m'shá, E se me m'thirrun Mâ s'kini vllá; Por n'dashtë; le t'thohet Se dredhoi Leka, Veç kurr mos t'thohet Se ka mbetë Leka. T'a dijë Shqypnija Prá, e sheklli mbarë, Se mâ mbas sodit Uu s'jam Shqyptár, A ndiet, Zotni, Qi rrini m'shkam? Un mâ me sodjet Shqyptár nuk jam. M'thirrni si t'doni U tham: Urdhno! Zulù m'a njitni... Shqyptár, por, jo. Per mue Shqypnija Kufij mâ s'ká, Nuk kam kund atme As fis, as vllá, Fis kam mâ t'fortin E vllá bujarin, Per atme barkun, Per erz kam arin. Prandej, mbas sodit, Kur t'm'leverdisin Un kam me shndrrue Sá herë t'due fisin. Kshtû, kam me rá Un n'mbramet Grek, Kam me ndjehë n'nesret Shkjá ja Zejbek. Dér sod kjeç dhanun Per gjuhë shqyptare: Por shka, me sodjet, Per mue dalët fare. Per mue janë baras Si bukë si pane, Por due qi gjindja Pa tê t'mos m'lâne. Persè veç shqypja Do folë n'Shqypní, (Si duen me thânun Nji palë zotní), Kur me 'i gut'n Morgen! A kali imera! Me 'i dobra vecer! A buona sera! Mue punët të tana M'hecin për fille, E dér morrizi M'qet drandofille?... Luftët e Kastriotit E t'Dukagjinit Un kam me i mbajtun Per dokrra hînit. Sot per mue Leka E Skanderbegu Janë Palok Cuca E Jaho Begu. Mâ s'kam me i qitun Zavall un krés Per krena t'vendit As per t'parë t'fés; Kushdo per mue Le t'jét i pár: T'jetë dreq me bryna, Por jo Shqyptár. Pse krejt sod jeten Un ndrrue e kam, Kam lé per s'dytit: Shqyptár mâ s'jam. E prej se s'dytit Kam lé sivjèt: Kurdo t'pagzohem A t'm'bâjn synèt, Un due t'm'a njesin Pantaleone Pse mbarë bjen fjala Me napolione. Pantaleone, O 'i tjeter êmen Qi t'dáj se mashkull Nuk jam, as fêmen: Taman si duhet Shqyptari t'jét, Qi don me pasun Kuleten xét. Tash bjer kavallit, O barku i êm, Porsi bylbyli Qi kndon mbi gêm! Persè me sodjet Nji jetë e ré Do t'xâje filli N'Shqypní per né. Per né xén filli, Po, koha arit, Sod qi i rám mohit Rodit t'Shqyptarit. O i lum ti i lumi, Si padishà Tash ké m'u lkundun Mbi ndo'i sofá. Per né mbas sodit Per çdo punë t'liga Nuk do t'na marre Mbi shekull friga. Kemi per t'kênun Si hy mbi tokë, Kem' per t'zotnue Pa dhimbë mbi shokë, Kemi me shkelun Mbi rrashtë t'Shqyptarvet, Tue lànë mbas krahit Burrnín e t'Parvet. Tjerët kanë m'u ushqye Me lakna t'veja. Me shllinë (n'i paçin, Medjè, dhênt plleja), Ti ké me rrue Bibâj e pata, E makerona Edhe sallata. Tjerët kanë me shkimun Edjen me hirrë; Ti, veç a mundesh Shampanjë e birrë. Pa lodhë na menden Per dhé e gjuhë t't'Parit, Kem per t'kênë çmue Prej zogjsh s'Shqyptarit. S'ka per t'ngranë palla Pse t'digjet ara Ase mos t'gjindet Kund rrushit fara. Kúr per tý greza Bâjn malit bungat E mjaltë per tý Kullojnë dér cungat. Ehu! dy germaza Sod kjeçë tue dashtë E 'i plandc lastiket Krejt mbrendë e jashtë: Kjé at-herë tu' u zgjâ Ti sá koteci, E tu' u kuqë hunda Mue m'kje si speci. Oh! Kúr t'xâsh filli Me vû ti strehë, Sa t'u ngjatjetat Ké per t'i njehë! E ka me u gjetun Ndo'i farë Orfeut Qi lavdet t'ua T'i a kndojë dheut. E ti, tue qeshun Kangë e kangtár, Tash mban perkthesen: Nuk jam Shqyptár Mandej, kúr plakun E lodhë prej vjamit, Ké m'u dá shekllit, (Per sherr t'Adamit), Njata qi zhaben N'ketë jetë t'a rrasen Kshtû kanë me t'shkrue Mbi vorr ty rrasen: "Ktû njaj fatbardhi Âsht tue pushue Per Fé e per Atme Qi pat jetue." A thue se âsht vorri Bash i Spartanvet Qi n'Thermopila Bânë báll Persjanvet... Prá, bjer kavallit, O barku i êm, Porsi bylbyli Qi kndon mbi gêm!
|
|
|
Post by ngadhnjyesi on Aug 14, 2008 18:57:37 GMT -5
Can you guys post a poem that was written in the last 50 years? You giving me nightmares from my lit class in high school.
Here's one from my favorite poet, Ervin Hatibi;
Once Again on the Price of Bananas
Bananas from Rome once grew menacingly Behind the Berlin Wall, The year nineteen eighty something, Jungles of concrete and steel and panic, Men were wolves or monks for one another, surrounded By bananas On an island encircled By sparkling red water, Ich bin ein Berliner, But in fact, I'm an American Czech who... Post-Marxism still evolutionist reproduced Black bananas made of rubber For post- Stalinists, the grandsons of dervishes, to beat Our people with (end of quotation), Bananaland stuffed with fried sweet potatoes, The potato is still food, underground sustenance Sown on the museum fields of Mauthausen, Treblinka. With potatoes we make chips, with the other hand In the dark we caress The tepid belly of the television set, full of Coca Cola, Chips, not potatoes, are related to bananas, Chips and bananas and the Coca Cola, too, All related by marriage And dowry to Madonna And first gave birth to dead Bananas from Rome Now manufactured together In the same clump With black rubber cudgels.
(2002)
[Edhe një herë mbi çmimin de bananeve, from the volume Pasqyra e lëndës, Tirana 2004, p. 37. Translated from the Albanian by Robert Elsie]
|
|
|
Post by meltdown711 on Aug 14, 2008 19:15:44 GMT -5
Most of the Albs here didnt take highschool classes in Albania.
|
|
|
Post by ngadhnjyesi on Aug 14, 2008 21:26:42 GMT -5
Most of the Albs here didnt take highschool classes in Albania. I feel sorry for you guys. Here's another favorite of mine, Mimoza Ahmeti: Rhetorical question for comrade xYou know well how to disguise The pallor of your cheeks with rouge, But how do you intend to disguise The pallor of your soul? [Pyetje retorike shoqes X, from the volume Sidomos nesër, Tirana: Naim Frashëri 1989, p. 39, translated from the Albanian by Robert Elsie, and first published in English in An elusive eagle soars, anthology of modern Albanian poetry, London: Forest Books 1993, p. 203]
|
|
|
Post by meltdown711 on Aug 15, 2008 4:48:39 GMT -5
|
|
|
Post by beratsimistrec on Aug 15, 2008 7:54:16 GMT -5
Kryefjala e Fjaleve-Odhise Grillo
I mora A-ne atit, ne te ishte dhe nena, i mora T-ne tokes, ne te ishte dhe zemra, i mora D-ne detit, ne te ishte dhe qielli, i mora H-ne henes, ne te ishte dhe dielli, i mora E-ne eres, ne te ishte dhe shiu, i mora U-ne ujit, ne te ish dhe njeriu... I lidha te gjitha bashke dhe si ylber shkelqeu e para kryefjale e fjaleve : ATDHEU!
|
|